Ek is uiteindelik op die vlug en al die passasiers gluur my aan omdat ek die laaste passasier is (ek probeer om geen direkte oogkontak te maak nie).
Die wittebrood-kappel is natuurlik die passasiers langsaan wie ek moet sit. Gelukkig het ek geskuif na 'n ander gang se sitplek met twee stoele oop tussen my en my mede-Amerikaner.
So ek het heerlik my bene gekruis en die asem gesoek wat ek êrens op OR Tambo verloor het. Ek het natuurlik myself in die coach badkamer met die Qatar-doekies en water gaan verfris - sienende dat ek soos 'n maraton atleet gelyk (en dalk geruik) het!
Ek kon lekker sit en flieks kyk tot my oë begin dink het dat die klein skerm groot word. Die vlug na Doha was doodnormaal en ek het gesmul aan die vliegtuig-kos. Die kos wat ek nie kon klaar eet nie het ek in my rugsak ingedruuuuuuuuuuk.
Hierdie smeerkaas, beskuitjies en lurpak botter sou later baie handig kom waar ek honger en alleen tussen die vier mure van my nuwe woonstel sou sit.
(a tip for all the hitch hikers out there - druk die oortollige ystertor-kos in jou sak, want later sal jy heerlik aan jou lurpak botter en wheatsworth koekies smul)
Hierdie smeerkaas, beskuitjies en lurpak botter sou later baie handig kom waar ek honger en alleen tussen die vier mure van my nuwe woonstel sou sit.
(a tip for all the hitch hikers out there - druk die oortollige ystertor-kos in jou sak, want later sal jy heerlik aan jou lurpak botter en wheatsworth koekies smul)
No comments:
Post a Comment